Marianne Cap: “Ik ben een echte verhalen-verslindster”

“Ga naar buiten, riep mijn moeder. Wat ik als kind ook deed. Maar: met een boek. Ik ben een echte verhalen-verslindster. Het mooiste geschenk dat je mij kan geven zijn enkele woorden. Ik verzin er gegarandeerd een verhaal bij.

Toen ik 21 jaar was, trok ik naar Portugal voor een opleiding van Diego Para. Deze Colombiaanse man dompelde me onder in alle aspecten van de vertelkunst: van ‘inspirerende’ storytelling tot het subtiel gebruik van humor. 

People don't care how much you know until they know how much you care

Nu ik erover nadenk: storytelling op een speelse manier overbrengen loopt als een rode draad door mijn professionele leven en ver daarbuiten.

Terug in Belgenland, gebruikte ik de opgedane kennis en vaardigheden van de vertelkunst. Het kwam ook goed van pas tijdens wedstrijden Verhalen Vertellen, als instructeur bij de Vlaamse Speelpleinwerking, maar ook tijdens mijn job op de jeugddienst. De kunst van het spelen is mij blijven aantrekken. We spelen te weinig, ook als volwassenen.

Ik neem het leven, laat staan mezelf, niet al te serieus. Zo ben ik geen alwetende trainer en zal me nooit boven iemand anders stellen. Door oprechte interesse te tonen in je cursisten, kom je heel ver. Af en toe deel ik iets uit mijn eigen leven, maar… ik ben als trainer niet de belangrijkste persoon. Dat zijn de cursisten zelf. Een trainer zet best zijn of haar ego opzij. It’s not about you!

Of, om het met een bekende quote van Theodore Roosevelt te zeggen: “People don't care how much you know until they know how much you care”.

Structuur versus ‘Go with the flow’ 

Heb je schrik om het ludieke aspect toe te laten in je trainingen? Ik heb er zeer goede ervaringen mee, zolang je het spel ook een doel geef en je publiek meeneemt in het waarom en de achterliggende gedachte. Als ik met mijn kinderen een spel speel, hoeft dat uiteraard niet.

Als trainer ben ik vooral gegroeid in het beter aanvoelen wat de cursisten nodig hebben. Grosso modo kan je het publiek opdelen in 2 groepen: je hebt de mensen die een structuur nodig hebben en graag vooraf een duidelijke agenda krijgen. En je hebt de deelnemers die mee surfen met het moment: go with the flow. Als trainer speel je daar best op in met een constante afwisseling.

Van Bogotá tot Puurs 

Ik verdiepte me verder in de vertelkunst in Bogotá (Colombia) en maakte een reportage voor Canvas in Caracas (Venezuela). Ondanks mijn zoektocht naar rust en natuur – waardoor ik in Puurs-Sint-Amands verzeild geraakte – heb ik een heilige schrik voor kleinburgerlijkheid. En hoezeer ik me ervan bewust ben dat ik niet al het leed in de wereld kan oplossen, ben ik graag alert voor wat er hier en verder gebeurt en blijf ik geëngageerd. 

Ook als trainer engageer (en amuseer) ik me. Ik doe mijn job onwaarschijnlijk graag. Er is geen enkel moment dat ik met tegenzin de uitdaging van een nieuwe groep aanga, om hen iets bij te brengen rond storytelling of communicatie. Neem nu een opleiding of een coaching rond Spreken voor een Groep. Ik kan echt kippenvel en tranen in mijn ogen krijgen, wanneer een coachee na enkele keren vallen en opstaan de klik maakt en groeit in zijn prestatie. Dat is zo mooi om te zien…”

Download het ebook"Train de trainer" 

Download hier via onze e-store